สำเนียงท้องถิ่น ๆ คือ

• ภาษาท้องถิ่น

• สำ     ก. ซับซ้อนกัน, ปะปนกัน, ไม่เป็นลำดับ, ไม่เป็นระเบียบ.
• สำเนียง     น. เสียง, น้ำเสียง, หางเสียง, วิธีออกเสียง, เช่น สำเนียงส่อภาษา สำเนียงไม่ชัด พูดภาษาไทยแต่สำเนียงเป็นฝรั่ง.
• สำเนียงท้องถิ่น     กล รองเท้าทำงานที่มีรูเจาะเป็นสิ่งประดับ สำเนียงบ้านนอก สำเนียงพื้นบ้าน
• เนียง     ๑ น. นาง (ออกเสียงตามเขมรที่เขียนว่า นาง). ๒ ( ถิ่น-ปักษ์ใต้ ) น. ชื่อไม้ต้นชนิด Archidendron jiringa Nielsen ในวงศ์ Leguminosae
• ยง     ๑ ว. อร่ามเรือง, มักใช้เป็นส่วนท้ายของสมาส เช่น โฉมยง ยุพยง. ๒ ว. ยั่งยืน, มั่นคง, คงทน, ยืนนาน, เช่น อยู่ยงคงกระพัน ยืนยง. ๓ ว. กล้าหาญ
• ท้อ     ๑ ก. ไม่มีกำลังใจจะสู้. ๒ น. ชื่อไม้ต้นชนิด Prunus persica (L.) Batsch ในวงศ์ Rosaceae ผลกินได้, พายัพเรียก หมากม่วน. ๓ ( กลอน ) ก.
• ท้อง     น. ส่วนของร่างกายด้านหน้า ตั้งแต่ลิ้นปี่จนถึงบริเวณต้นขา มีสะดืออยู่ตรงกลาง มีกระเพาะและไส้พุงอยู่ภายใน; ครรภ์ เช่น น้องร่วมท้อง;
• ท้องถิ่น     น. ท้องที่ใดท้องที่หนึ่งโดยเฉพาะ เช่น เวลาท้องถิ่น ประเพณีท้องถิ่น; ( กฎ ) พื้นที่ภายในเขตการปกครองของราชการบริหารส่วนท้องถิ่น เช่น เทศบาล
• อง     น. คำนำหน้านามของบุคคลซึ่งเป็นเชื้อพระวงศ์ของกษัตริย์ญวน เช่น องเชียงสือ องเชียงชุน,
• ถิ่น     น. ที่, แดน, ที่อยู่, เช่น ถิ่นเสือ ถิ่นผู้ร้าย.
• เครื่องถ่ายสำเนา    ผู้ลอกแบบ เครื่องทำสำเนา เครื่องอัดสำเนา เครื่องโรเนียว
• เครื่องทำสำเนา    ผู้ลอกแบบ เครื่องถ่ายสำเนา เครื่องอัดสำเนา เครื่องโรเนียว
• ศัพท์สำเนียง    น. เสียง เช่น ข้างนอกเสียงเอ็ดอึง อยู่ข้างในฟังไม่ได้ศัพท์สำเนียง.
• สำเนียงพื้นบ้าน    กล รองเท้าทำงานที่มีรูเจาะเป็นสิ่งประดับ สำเนียงท้องถิ่น สำเนียงบ้านนอก
• แห่งท้องถิ่น    ส่วนท้องถิ่น เฉพาะท้องถิ่น ประจําท้องถิ่น